Een goed begin...

Joom reap sou!

Eindelijk was het zover: vrijdag ben ik vertrokken naar Cambodja! En het was me de reis wel... Vrijdag vloog ik vanaf Schiphol naar Shanghai, een vlucht van 11 uur die nog langer leek te duren omdat er de hele weg een chagrijnige Duitser naast me zat. Ik was een beetje zenuwachtig voor de overstap in China en dat bleek terecht. Op Schiphol was mij verteld dat ik mijn bagage in Shanghai op moest halen en weer ergens anders in moest leveren. Maar je komt niet zomaar bij de bagageband... Ik werd, samen met 2 andere Nederlanders in dezelfde situatie, van balie naar balie gestuurd. Steeds werd ons in gebrekkig Engels gevraagd: "You want exit?" " No, we need our bagage.", probeerden we keer op keer uit te leggen. En voor we het wisten waren we een formulier voor een visum aan het invullen. Nadat we weer terug gedirigeerd werden naar de eerste balie (voor de zoveelste keer in de rij) werden we nog eens uitvoerig ondervraagd en van top tot teen bekeken. Blijkbaar waren ze tevreden want De Stempel werd gehaald en kregen een soort 24-uurs visum waarmee we de rest van het vliegveld op mochten. Echter, het avontuur was nog niet over. Want, uiteraard, waren onze koffers nergens te vinden. We konden geen enkele medewerker vinden die voldoende Engels sprak om ons verder te helpen, dus hebben we een Engels sprekende Chinese toerist aangeklampt. Hij stuurde ons (wederom) naar een balie waar we samen met de medewerker in een zeer verwarrend gesprek tot de conclusie kwamen dat onze bagage, in tegenstelling tot wat ze op Schiphol hadden gezegd, wel direct doorgestuurd zou worden. Ik was er niet geheel gerust op, maar vooruit. En ja hoor, zaterdagavond bleek mijn bagage even goed in Phnom Penh aangekomen te zijn als ik. Ik kwam tegelijk aan met Wieke, met wie ik samen in de tempel werk en een kamer deel.

De aankomst in Phnom Penh geeft een goed beeld van hoe het leven in Cambodja eruit ziet. Het eerste wat we moesten doen was het aanvragen van een visum. Dat zag er ongeveerd zo uit: Een balie waar zo'n 50 mensen omheen stonden te dringen. De westerlingen probeerden in de drukte een rij te vormen, de rest van de mensen bewoog als een groep steeds verder naar voren. Uiteindelijk staakten ook de meest fanatieke Duitsers hun poging om orde te scheppen in de chaos en gaf iedereen zich eraan over. Dat schijnt de beste houding te zijn in Cambodja, of je nu de straat over steekt of een drankje probeert te bestellen, gewoon gaan met die banaan en hopen dat het goed komt. Toen ik vooraan de mosh pit van toeristen was beland bleek het formuliertje dat we in het vliegtuig hadden gekregen niet voldoende en werden we met een nieuw briefje weggestuurd. Ingevuld, terug in de "rij", flink zwaaien met de dertig dollar en we waren weer aan de beurt. Nu konden we alle formulieren (en ons paspoort!) inleveren en werden we weer doorgestuurd naar de "Collect" desk. Daar zwaaiden medewerkers met paspoorten met visa wat weer een prachtig chaotische situatie opleverde. We waren nog geen uur in Cambodja en hadden al een schoolvoorbeeld gezien van wat Kimlay "Expext the unexpected" noemde. Kimlay is een van de coordinatoren van Voluntoura in Cambodja. Hij heeft ons opgehaald van het vliegveld en naar het guesthouse gebracht.

De volgende dag was de introduction. Kimlay nam ons in een tuktuk mee de stad door. Wij is Wieke, Miranda en Lynn (twee Nederlandse meiden die eerder dat weekend waren aangekomen), Nathalie (Engels meisje van een andere vrijwilligersorganisatie) en ik. Kimlay liet ons de stad zien, vertelde over de geschiedenis en nam ons mee naar een markt. Daar hebben we allerlei Cambodjaanse "lekkernijen" geproefd, waaronder een sprinkhaan die je zelf nog moest ontdoen van de vleugels en pootjes en dan in 1 keer met kop en al in de mond moest stoppen. En ik kan niet eens zeggen dat het vies was. Toegegeven, een bak chips is lekkerder, maar het was minstens even knapperig. 's Middags was het tweede deel van de introductie waarbij we met Kimlay informatie doornamen over kleding, voedsel, beleefdheden en gezondheid. We moesten ook onze Kmer uitspraak oefenen en om de beurt een stukje lezen. Ik voelde me alsof ik weer in de Franse les zat...
Toen we helemaal gedrilld waren ontstond het plan om te gaan zwemmen. Er zou namelijk een hotel met zwembad vlakbij zijn waar je gratis kon zwemmen als je een drankje kocht. We wachtten op Andrea en Charlotte (twee Nederlanders die er al een week zijn) en liepen naar het Tea House Hotel wat gelukkig vlakbij was. Voor het eerst sinds ik in Cambodja was voelde ik me niet heet, plakkerig en bezweet. Het is hier namelijk rond de 35 graden. Volgens Kimlay zijn er twee seizoenen in Cambodja: "hot" en "very hot". En op dit moment is het very hot en dat is te merken. We hebben een paar uur gezwommen, gepraat, drankjes gedronken en elkaar beter leren kennen, tot het om 7 uur opeens snel donker werd. Tijd om wat te eten. Ik merk dat ik door het very hotte weer bijna geen trek heb. Tussen de maaltijden door eten we vrijwel niets. Maar na het zwemmen ging een diner er wel in en zijn we beland bij een restaurantje met heerlijk eten. Nadat we een uur hadden gepraat over hoe heerlijk de Cambodjaanse keuken is bleek het een Chinees restaurant te zijn. Die heb je dus overal... 
Na het eten was iedereen kapot want het was een behoorlijk intensieve dag. Alle nieuwe indrukken maakten samen met het hete weer dat iedereen rond 10 uur weer aftaaide. Moe, maar voldaan, heet dat dan. Tot nu toe heb ik het enorm naar mijn zin. Ik doe ontzettend veel nieuwe indrukken op en al mijn zintuigen staan op scherp. De groep vrijwilligers is ontzettend leuk en gezellig, dus ik kan me hier wel 4 weken vermaken...

Binnenkort zal ik schrijven over mijn eerste dag op de tempel